Mit dotyczący braku smaku „kwasa” jest bardzo często spotykany wśród osób zainteresowanych tą substancją. Mówi się, że jeśli smak substancji domniemanej jako LSD jest bardzo gorzki, należy ją wypluć bo ma to świadczyć o obecności niepożądanej fenetylaminy, zwłaszcza z rodziny NBOMe. Ile jednak w tym prawdy?
Na wstępie zaznaczamy, że jedyną skuteczną metodą sprawdzenia składu substancji jest analiza chemiczna, np. przy wykorzystaniu odczynników kolorymetrycznych. Dowiedz się więcej czytając dalej.
Smak, zapach czy wygląd nie są rzetelnymi sposobami analizy. Podstawowy problem logiczny sugerownia się doświadczeniami zmysłowymi wynika z ich subiektywności. O ile nie wyklucza to skutecznej interpretacji wyników, poleganie jedynie na zmysłach jest obarczone dużym ryzykiem błędów.
Ryzyko jest poważne biorąc pod uwagę, że w przeciwieństwie do LSD substancje takie jak 25I-NBOMe czy DOC można przedawkować śmiertelnie.
Możliwe błędy metody organoleptycznej to:
Fałszywe pozytywy
Fałszywe negatywy
Smak LSD
Powszechnie uważa się, że LSD nie ma smaku. Czym jednak jest smak LSD? Czy można go odróżnić od smaku nośnika LSD, np. kartonika (blottera), żelka lub płynu? Czy łatwo odróżnić delikatny smak nośnika od mocnego smaku NBOMe? Czym różni się smak od posmaku? Poniżej omówimy te kwestie kolejno.
Pierwsze informacje na temat smaku LSD odnotował wynalazca tej substancji Albert Hofmann w kontekście swojego pierwszego celowego zażycia tej substancji (z książki LSD: Moje trudne dziecko):
4/19/1943 16:20 0.5 cm3 z 1/2-promilowego, wodnego roztworu winianu dwuetyloamidu, doustnie = 0.25 mg winianu. Zażyte po rozcieńczeniu w 10 cm3 wody. Bez smaku.
Wiemy więc, że zażyty przez Alberta Hofmanna roztwór nie miał zauważalnego smaku. Jednak ze względów praktycznych (łatwość dystrybucji, stabilność, odporność na mikroorganizmy) „kwas” jest głównie dystrybuowany w formie kartoników (blotterów), żelek, alkoholu czy np. kostek cukru. Nie jest oczywiste, czy tak różnorodne nośniki nie mogą mieć gorzkiego smaku same z siebie. W niektórych przypadkach (zwłaszcza kolorowych kartoników) gorzkawy smak jest obecny niemal zawsze w związku z obecnością np. farby drukarskiej. Nie można więc jednoznacznie stwierdzić, że gorzki smak wyklucza zawartość LSD.
Dokładnie… prawdziwy blotter ma lekko gorzkawy posmak. Wcześniej czytałem [na ten temat] komentarze, więc jak wrzuciłem na język szwajcarski geometryczny gammagoblin, to spanikowałem jak debil, bo miał delikatny smak. Popsuło mi to cały dzień, moi znajomi też się przestraszyli i wszyscy wypluli swoje. Oddaliśmy do testów – okazało się, że to faktycznie LSD, tylko minimalnie słabsze niż podawali (tab 150 µg wyszedł 138 µg… do przeżycia).
Posmak LSD
Czym się różni smak od posmaku? Czy łatwo jest je odróżnić? Jak nazwa wskazuje posmak jest rodzajem smaku który pozostaje w ustach po zjedzeniu. W związku z tym nie każdy smak jest posmakiem, ale każdy posmak jest smakiem. Dezorientujące, prawda? Zwłaszcza jeśli jest się pod wpływem psychodelicznej substancji, która potęguje doznania zmysłowe!
Wyobraźmy sobie następujący scenariusz: osoba zażywa kartonik z substancją, którą oczekuje że jest LSD. Czuje gorzkawy smak farby drukarskiej i/lub papieru. Zaczyna się zastanawiać: czy ten smak jest delikatnie czy bardzo gorzki? Jeśli uzna że smak jest delikatnie gorzki, może założyć że raczej na kartoniku znajduje się LSD. Jednak po 30 minutach zaczyna czuć w ustach metaliczny smak. W takiej sytuacji użytkownika może ogarnąć przerażenie, że jednak zażył niepożądaną substancję! A jednak metaliczny posmak jest typowy dla LSD, jak pisał Albert Hofmann:
0.150 mg LSD, 15 kwietnia 1961 roku, godz. 9.15
Początek efektu już po 30 minutach, z silną, wewnętrzną ekscytacją, drżeniem rąk, chłodem ciała i smakiem metalu na podniebieniu.
Można kwestionować czy metaliczny posmak należy uznać za gorzki. Nie jest to jednak pytanie, które chcielibyśmy rozstrzygać mając świadomość, że cała dawka zażytego psychodelika już się wchłonęła do organizmu.
Smak NBOMe i DOx
Smak fenetylamin takich jak substancje z rodziny NBOMe i DOx jest postrzegany jako bardzo gorzki, co w dużej mierze wynika z 5-10 razy większej ilości substancji w porównaniu do LSD. Nie jest tak jednak w każdym przypadku. Niektórzy dystrybutorzy dodają nawet aromaty miętowe lub owocowe aby ukryć smak. Jak czytamy w relacjach użytkowników (trip raportach) na portalu Erowid.org, wrażenia są zróżnicowane i bardzo subiektywne.
Jeden użytkownik mówi o okropnym, chemicznym i mocno gorzkim smaku 3.8 mg DOC rozpuszczonego w butelce wody (źródło):
I took out the water bottle I put my dosage in and just drank it. The taste was awful, distilled gin and the extreme bitterness of a powerful research chemical. I coughed, but I was satisfied.
Jednak inny użytkownik zażył 4 mg DOC w proszku doustnie i opisał jedynie delikatny smak (źródło):
Ingest circa. 4 mg of powder (orally). Held powder in mouth. Odd taste. Not unpleasant compared to some other phenethylamines (MDxx for example). Similar in taste to perhaps 2C-I or 2C-P.
Kolejny użytkownik zażył 2.8 mg DOC rozpuszczone w około 100 ml wody i nie zauważył żadnego smaku (źródło):
DOC was placed in 4 oz of distilled water and consumed. There was no distinctive taste noticed.
Podobne relacje można znaleźć na temat innych substancji z grupy fenetylamin, w tym NBOMe. Wrażenia są więc bardzo indywidualne, zwłaszcza jeśli dana osoba nie ma dużego doświadczenia a co za tym idzie możliwości porównania swoich wrażeń.
Aktywność oralna
Wedle dostępnej wiedzy substancje z grupy NBOMe, np. 25I-NBOMe, są słabo przyswajalne przez organizm po połknięciu, dlatego na ogół użytkownicy trzymają je przez dłuższy czas w ustach lub zażywaja donosowo. To mogłoby sugerować, że wystarczy połknąć substancję aby uniknąć niepożądanych efektów .Jednak potrzebne jest więcej badań, jak wskazuje raport EMCDDA nie brakuje doniesień o aktywności oralnej 25I-NBOMe.
Producenci NBOMe czasem łączą te substancje z HPBCD (cząsteczką cukru cyklodekstrynowego w kształcie pierścienia), co ułatwia wchłanianie przez błony ciała. Wielu ludzi zauważa, że związki NBOMe z HPBCD są znacznie mocniejsze niż normalnie.
Substancje z rodziny DOx, czyli DOC, DOI, DOM, są dobrze wchłaniane oralnie. W związku z tym nie można uznać, że połknięcie substancji gwarantuje brak efektów w przypadku gdyby okazała się czymś innym niż LSD. Co więcej, fałszywe poczucie bezpieczeństwa może spotęgować ryzyko.
Podsumowanie
W stwierdzeniu, że LSD nie może być gorzkie, jest ziarnko prawdy. Jednak w praktyce substancje zawierające LSD również mogą być gorzkie w smaku lub w ten sposób odebrane, a substancje nie zawierające LSD mogą być pozbawione smaku. Jedyna zalecana metoda identyfikacji LSD to wykorzystanie testów kolorymetrycznych (lub analizy laboratoryjnej, jeśli jest dostępna).
Rekomendowana metoda testowania LSD jest zasadniczo dwuczęściowa. Po pierwsze należy potwierdzić (lub wykluczyć obecność LSD). W tym celu zalecamy użyć dwóch odczynników: Ehrlich oraz Hofmann. Stosowanie więcej niż jednego testu jest zawsze wskazane aby ograniczyć ryzyko fałszywych pozytywów. W tym przypadku pierwszy test, Ehrlich, to główny odczynnik do sprawdzenia obecności indoli. Indole to np. LSD, DMT ale też niepsychoaktywne 5-HTP, tryptofan, melatonina i inne. Drugi test, Hofmann, reaguje niebieską zmianą barwy niemal wyłącznie z LSD.
Jak wynika z badań (oraz jak podpowiada logika rynku), jeśli w próbce wykryto LSD, można podejrzewać że nie będzie w niej żadnej domieszki. Handlarzom szkoda pieniędzy jeśli mają produkt, który i tak można sprzedać. Jednak jeżeli nie wykryto LSD bądź chcemy sie dodatkowo upewnić polecamy użyć odczynników Marquis i Mecke (bądź Liebermann i Froehde). Jeśli testy te zareagują natychmiastową kolorową reakcją, może to oznaczać obecność NBOMe lub DOx. Uwaga! Nie pomyl powolnego zwęglania kartonika/żelka z pozytywną reakcją.
Zalecana metoda sprawdzania LSD
Źródło: własne
Testy na LSD
Najlepszy narkotest na LSD to PRO Test LSD który zawiera odczynniki Ehrlich, Hofmann, Marquis i Mecke. Może on niezawodnie potwierdzić obecność LSD-25 i wykluczyć możliwość jakichkolwiek aktywnych domieszek. Typowe substancje sprzedawane jako „kwas” to albo blisko spokrewnione nowe lizergamidy, takie jak 1P-LSD, 1V-LSD lub 1B-LSD czy 1D-LSD, albo częściej tanie psychodeliczne stymulanty z klasy fenetyloamin, takie jak NBOMe lub DOC.
Taki sam zestaw testów może służyć do testowania DMT i wielu innych związków chemicznych, sprawdź odpowiednią stronę produktu aby uzyskać więcej informacji.
